Categorie: Uncategorized

De Opvoedingslijn luistert

Lees meer: De Opvoedingslijn luistert

“Onze jongste zoon heeft een mentale beperking, hoe geef ik ook zijn broer voldoende aandacht?”

“Onze jongste zoon (4 intussen) werd geboren met een zware mentale beperking. Hij is afhankelijk van veel zorg. Hij is ook erg beweeglijk waardoor onze ogen bijna continu op hem gericht moeten zijn om te weerhouden dat hij zich kwetst of dat het huis wordt geruïneerd. We maken ons echter zorgen naar zijn broer toe, onze 6-jarige zoon. De vele aandacht die noodgedwongen naar de jongste gaat, gaat voor een groot stuk ten koste van de oudste. Vaak hebben we hier schuldgevoelens over en ook angst welke de prijs zal zijn naar onze relatie toe, later. Hoe zorgen we voor een voldoende gevoel van gelijkheid tussen onze kinderen?”

Beste ouder,

Een kind met een beperking vraagt heel wat extra tijd en zorg, wat je kostbare ruimte ontneemt om aan je andere kinderen te besteden. Vaak worstelen ouders dan met schuldgevoelens, want ze voelen zich tekortschieten tegenover hen. Maar, de situatie is nu eenmaal zoals ze is en schuldgevoelens helpen je kinderen en jullie zelf niet vooruit, want je doet uiteindelijk wat je kunt binnen de gegeven omstandigheden. De hoofdzaak is hoe jullie hier als ouders mee omgaan en belangrijk daarbij is om oog te hebben voor je kind in hoe het zich ‘als broer van’ voelt.

Je zoon is 6, een leeftijd waar kinderen al wat meer contact hebben met de wereld om zich heen. Ze reageren minder impulsief dan toen ze jonger waren en ze kunnen zich al wat beter in de andere verplaatsen. Daarom is het goed om over de vele zorg die zijn broer nodig heeft en de verminderde tijd die er daardoor voor hem overblijft te communiceren. Zo kan hij voelen dat jullie je hiervan wel degelijk bewust zijn en dat hij er evenveel mag zijn als zijn zorgenbroertje. Op die manier blijft zijn zelfbeeld gezond staande.

Kunnen de lasten af en toe eens worden overgedragen aan familie of vrienden? Want het is ook goed om regelmatig een doe-ding of uitstapjes zonder kleine broer te maken, zodat het potje aandacht eens onverdeeld en helemaal op hem gericht kan zijn. Die exclusieve aandacht, op zijn ritme en tempo, en eens niet op dat van zijn sterk aanwezige broertje, is af en toe eens nodig. En ook voor jullie zou dat vast wel eens deugddoend kunnen zijn!

De Opvoedingslijn luistert

Elke maand schotelen we je een verse opvoedingsvraag mét antwoord voor. In maart: “Hoe reageer ik op ruzie tussen onze kinderen?”

“Hoe reageer ik op ruzie tussen onze kinderen?”

Hallo,

Mijn twee dochters (12 en 13 jaar) maken constant ruzie. Het komt er meestal op neer dat de oudste de jongste uitlacht of plaagt, waarna ze elkaar in de haren vliegen. Ik vind het jammer dat ze niet wat beter met elkaar kunnen opschieten en heb al alles geprobeerd om een einde te maken aan dat eeuwige bekvechten, want het weegt echt op de sfeer in huis. Wat kunnen we doen?

Beste ouder,

Conflicten horen bij het leven. En waar kan je er beter mee leren omgaan dan in de veiligheid van je eigen gezin? De ruzies tussen je twee dochters zijn dus eigenlijk een goede leerschool voor hen. Door hun conflicten bereiden ze zich voor op de wereld daarbuiten. Als ouder moet je soms op je tanden bijten, want prettig is het uiteraard niet.

Toch kan je best niet te veel tussen komen. Kinderen leren zelf hun conflicten oplossen. Ze leren bovendien niet alleen opkomen voor zichzelf, maar ook de grenzen van de ander respecteren. Ruzie maken is dus zeker toegestaan. Aan de manier waarop kan je wel grenzen stellen. Maak duidelijke afspraken rond wat kan en wat niet. Elkaar fysiek pijn doen bijvoorbeeld, is niet toegestaan. Je dochters mogen van mening verschillen, maar ze hebben nog wel jouw begeleiding nodig voor hoe ze dat best doen. Zo wordt ruziemaken ook een les in verwoorden wat je voelt, zonder de ander aan te vallen.

Kies zeker geen partij als je toch moet tussenkomen. Om ruzie te maken ben je minstens met twee en elk heeft dus zijn aandeel. Wil je jouw kinderen helpen zodat ze zelf conflicten leren oplossen, maar weet je niet goed hoe dit aan te pakken? Neem gerust contact op met de Opvoedingslijn (openingsuren op www.opvoedingslijn.be) of met je plaatselijke Huis van het Kind.

De Opvoedingslijn luistert

Elke maand schotelen we je een verse opvoedingsvraag mét antwoord voor. In februari: “Is mijn dochter niet te jong voor haar eerste vriendje?”

“Te jong voor eerste vriendje?“

Hallo,

Mijn dochter (12 jaar) vertelt dat ze een vriendje heeft. Ze was al wel een keer verliefd maar dit keer lijkt het menens. Er wordt al gekust… Is ze daar niet nog wat te jong voor?

Groetjes,

Dani

Dag Dani,

Een eerste vriendje, dat is voor elke ouder eventjes slikken. Kleine meisjes worden stilaan groot… Je dochter vertelt heel open over haar vriendje en dat is nu net de allerbeste manier om met een prille verliefdheid om te gaan. Luisteren naar je dochter, interesse tonen in wat ze voelt en in wie haar vriendje precies is, geeft je dochter het gevoel dat ze altijd bij je terecht kan.

Als je praat met je dochter, kan je kijken hoe ver ze eigenlijk al staat in haar ontwikkeling. Sommige meisjes zijn wat sneller in die dingen dan anderen, maar er zijn ook meisjes die alleen maar een vriendje hebben om erbij te horen bijvoorbeeld. Jij als ouder mag ook heel open en eerlijk praten over wat je denkt en voelt. Als er thuis open en eerlijk over relaties en seksualiteit gepraat kan worden, is dat de beste garantie dat je kind bewust en met gezond verstand haar eerste relaties aangaat. Verbieden of straffen zullen dan weer eerder een averechts effect hebben. Dan loop je het risico dat ze haar vriendje stiekem gaat ontmoeten. Op die manier heb je geen zicht meer op waar ze mee bezig is en kan het zijn dat als er iets mis gaat, ze niet bij jou terecht durft.

De Opvoedingslijn luistert

Elke maand schotelen we je een verse opvoedingsvraag mét antwoord voor. In januari: “Hoe leer ik mijn kind alleen spelen?”

“Hoe leer ik mijn kind alleen spelen?“

Beste,

Mijn dochtertje van 3 jaar heeft meer dan voldoende speelgoed. Toch vraagt ze de hele dag door aandacht en kan ze heel moeilijk alleen spelen. Ik kom amper aan het huishouden toe. Hoe kan ik haar stimuleren om wat zelfstandiger bezig te zijn?

Met vriendelijke groeten,

Sara

Dag Sara,

Alleen spelen is op driejarige leeftijd nog heel moeilijk. Elk kind ontwikkelt dat in zijn eigen tempo, en heeft ook een eigen temperament. De ene zal dus al wat sneller alleen kunnen spelen, terwijl andere kinderen zoals jouw dochter liever dicht bij mama of papa willen blijven. Hoewel haar aanhankelijkheid nog heel gewoon is, wil dat niet zeggen dat jij als volwassene haar de hele dag moet entertainen. Er zijn immers nog andere dingen die moeten gebeuren. Het is heel terecht dat je wil dat je dochter zich op die momenten leert bezighouden.

Een goede strategie is om een evenwicht te zoeken tussen aandacht geven enerzijds en grenzen stellen anderzijds. Door af en toe mee te spelen kan je haar op weg zetten. Op momenten dat de tijd ontbreekt, is het goed om haar erkenning te geven. Je kan haar dan vertellen dat je weet dat ze dit moeilijk vindt, maar dat het nu eenmaal niet anders kan. Een speelhoekje inrichten dicht bij jou kan ook een hulp zijn. Dan kan je met haar praten terwijl jij bezig bent, haar vertellen wat je aan het doen bent, en haar ook betrekken. Misschien vindt ze het wel fijn om net als jij met een stofdoekje rond het huis te gaan? Of houdt ze van mee rommelen in de lade met plastic potjes en houten lepels? Hoewel het vanzelfsprekend en natuurlijk lijkt, is spelen toch iets wat een kind moet leren. Met jouw hulp en jouw grenzen zet je dochter alvast een stap in de goede richting.

De Opvoedingslijn luistert

Elke maand schotelen we je een verse opvoedingsvraag mét antwoord voor. In december: de vraag van papa Raf* over zijn tieners.

“De band met mijn oudste dochter staat onder druk, ze verzwijgt zaken en liegt tegen ons”

Hallo,

Ik ben papa van 2 dochters (13 en 15) en een pluszoon van 15.

De band met mijn oudste dochter staat onder druk. Ze verzwijgt of liegt over zaken, maakt ruzie met ons als ze niet akkoord is, is steeds vaker opstandig… Toch vinden we het belangrijk dat ze zich aan de regels houdt en ons voldoende in vertrouwen neemt. Ik vind het soms moeilijk om mijn grens aan te houden, en durf al eens toegeven door haar bijvoorbeeld toch nog een halfuur langer bij vriendinnen te laten of extra zakgeld te geven. Maar eigenlijk zou ik op dat moment liever hebben dat ze naar huis komt of een weekendwerkje zoekt.

Als ik bij mijn ouders kom, krijg ik de opmerking dat het in hun tijd niet waar zou geweest zijn. Soms denk ik ook wel dat ik wat strenger mag zijn, maar ik wil ook respect hebben voor haar gevoel op dat moment. Ook met mijn vrouw heb ik soms discussie hierover. Ik lees en hoor veel over hoe belangrijk het is dat pubers vrijheid krijgen en dat je ontvankelijk blijft voor hun emoties. Ik wil niks missen en haar die emotionele zorg geven. Anderzijds merk ik dat ik ook wel over mijn eigen grens laat gaan als ik haar veel vrijheid geef of meega in haar verhaal. Al die opvoedingsvisies waar ik mee geconfronteerd word, in de familie, op sociale media, in de actualiteit… brengen me vaak in de war. Ze doen me dan weer te soft, en dan weer te streng voelen. Hoe ga ik hiermee om? Het maakt me onzeker als papa.

Groeten,
Raf

Beste Raf,

Familie, sociale media, actualiteit: ze staan allemaal klaar met hun mening. Er is al veel (tegenstrijdige) inkt gevloeid over het thema “opvoeding”. Waar anderen op dat moment vaak geen rekening mee houden, is dat ieder gezin iets uniek is. Zij kunnen niet altijd inschatten wat de waarden, normen, noden en bovenal mogelijkheden van jou, jouw partner en jullie kinderen zijn.

Wat ouder zijn vooral is, is durven je buikgevoel volgen en balanceren. Evenwicht tussen grenzen aangeven en loslaten. Evenwicht tussen wat werkt voor nu en wat werkt op lange termijn. Evenwicht tussen wat heeft je kind nodig en wat heb jij als mens nodig. We kunnen blijven doorgaan. Vergelijk het met koorddansen. Dat vraagt oefening. Het lukt niet van de ene dag op de andere. Opvoeden is niet anders. Af en toe vallen we eens. Dat hoort erbij, en is helemaal oké! “Fouten” maken mag, zelfs voor ouders. Het zorgt er mee voor dat ook je pubers fouten mogen maken. Het neemt zoveel druk weg, bij jezelf en bij je kinderen. Het belangrijkste is: wat leerde je eruit? Hoe wil je het de volgende keer doen? En het spreekwoord klopt, kiezen is inderdaad verliezen. 

Je zal niet altijd voldoen aan alle noden van je gezin, laat staan de mensen daarbuiten. Dat is menselijk en eigen aan kinderen opvoeden. Het is begrijpelijk dat je het tegendeel wilt. Je wilt het beste, zeker voor je kinderen. Alleen, niemand is perfect. Maak het voor jezelf niet te complex, je kan enkel je best doen! En je eigen grenzen bewaken is belangrijk. Sta vooral stil bij wat voor jou prioriteit heeft (vooraf of op dat moment zelf): is het die vrijheid, of is het ‘houden aan de afspraak’? Welke nood is het hoogst? Hoe kan jij op dat moment een goede ouder zijn? Los van anderen hun mening en visie.

Bij het koorddansen is het ook belangrijk om een opvangnet te hebben. Wie of wat kan dat voor jou zijn? Waar vind jij praktische, emotionele, informatieve ondersteuning als het nodig is? De perfecte opvoeding bestaat namelijk niet. Onzekerheden en twijfels horen erbij. Weet dat je altijd bij de Opvoedingslijn terecht kan. We bieden je graag een luisterend oor!

* schuilnaam
* de foto is een stockfoto

De Keerkring & Opvoedingslijn bestaan 25 jaar

…en daarom steken we De Keerkring in een nieuw jasje! Een nieuw logo en een nieuwe website, om samen met jullie onze kwarteeuw aan werk te vieren.

Op vrijdag 16/9/2022 vieren we dit met de ouders uit onze Oudergroepen, de vrijwilligers van de Opvoedingslijn, de lokale besturen, onze partners uit het werkveld en sympathisanten in CC Ter Vesten in Beveren.